سلام.خوبه لااقل شما پسري وميتوني پاپيش بذاري.من چي بگم؟يه دختر 18ساله که تاحالا هيچ دوست پسري نداشتم واين درحاليه که همه دوستام دوست پسردارن.من به اين روابط قبل ازدواج اعتقاد ندارم چون يا هدف اينه که پسر سواستفاده کنه دختر بتيغه يا وابستگي يکي از طرفين ياهردوئه که 95درصدشونم به ازدواج ختم نميشه واين خيلي سخته.درضمن از دوستاي دخترمم خيري نديدم بهم حسادت کردن زمينم زدن نامردي کردن طوري از جسم وروح داغون شدم که بارها کارم به بيمارستان کشيدتنهام.از بي وفايي متنفرم دوست دارم قلب وروح وجسم وتيپم فقط واسه يه نفر باشه اما پسراي دوروبرم همه دنبال چيزايين که واقعا ادمو متاسف ميکنه.دوست دارم يه تکيه گاه داشته باشم کسيکه چيزايي تو وجودم ببينه که تو وجود دختراي ديگه نيست.قبل از تيپ وقيافه به روح واحساساتم توجه کنه.اما پيدا نميکنم.اگه هم پيدا کنم نميتونم داشته باشمش چون خانوادم با ازدواج زير سن20مخالفن اگه هم حرفي بزنم به چشم يه دختر چش سفيد بهم نگاه ميکنن خواستگار دارم اما کسيکه مامانش واسش پا پيش ميذاره چطوري ميتونه منو دوست داشته باشه؟خستم تنهام ضربه هاي روحي شديدي خوردم شب تا صبح کابوس ميبينم اينکه دوستام همه يه نفرو دارن اما هيچکس هيچجا به يادم نيست مث عذابه.درسم خوبه نه خشکه مذهبم نه بي بندوبار تاحالا تونستم با توکل به خدا ودرسام سرمو گرم کنم اما واقعا ديگه تحمل ندارم.خانوادم تواين سن نه دوستي بايه پسر رو قبول دارن نه ازدواج.حالا من بايد چکار کنم؟؟بعد اون ضربه هاي روحي سردرداي شديدي ميگيرم که ازشدت درد سرمو به ديوار ميکوبم.خداييش سخته تنهايي تنهايي رو تحمل کرد.خيلي سخته.بازم شکر خدا وخانواده رو داريم اما اين احساسات...هرچند ظاهرم چندان نشون نميده احساساتيم اما يه اقيانوس احساسم.کنار اومدن باهاش ادمو از پا ميندازه